zomergedachten: hoe lezen en schrijven hand in hand gaan

De laatste jaren heb ik nauwelijks gelezen. Ik las zo weinig dat ik het zelfs niet meer miste.

de staalname

Tot vorig jaar zou een vakantieperiode – zoals nu – er voor zorgen dat ik nog eens een fictie-boek las. Doorheen het jaar verteerde ik enkel professioneel gerelateerde non-fictie en kinderboeken. Terwijl ik als kind een echte boekenwurm was en ik enorm kan genieten van mooie woorden en prachtige gedachten.

Na de grote staalname voor de cursus Baas over Eigen Tijd, plaatste ik ‘lezen’ terug op mijn prioriteitenlijst. In mijn ochtendroutine maakte ik een kwartiertje vrij. Eén klein kwartiertje per dag maar, om langzaam weer te wennen aan het regelmatige lezen. Het zou traag gaan, maar ik zou weer lezen. In januari stelde ik een voorzichtig maar hoopvol leesdoel in op Goodreads: 12 boeken. Eén boek voor elke maand, dat was mijn streefdoel. Met wat doorlezen in vakantieperiodes haal ik dat wel, dacht ik nog. Maar het implementeren van een leeskwartiertje in de ochtend bracht me zoveel meer leesplezier. Omdat ik sindsdien altijd een boek bij de hand had, las ik vaak doorheen de dag ook nog gauw een stukje, ook al waren het maar vijf minuutjes terwijl ik wachtte tot de spaghetti gaar was. Plots had ik halverwege het jaar al mijn leesdoel bereikt!

‘Het zoutpad’, een van de (voorlopig) 12 boeken van 2020.

lezen tijdens de lockdown

Het leek er even op dat de lockdown roet in het eten zou gooien van mijn leestempo omdat de bibliotheken (tijdelijk) dicht waren. Gelukkig hamstert mijn mama altijd een stapel leesvoer en kon ik mij daar bevoorraden. Tussen de stapel zat er een fijne ontdekking die ik ondertussen al in menig leeslijstje zag opduiken: Het zoutpad van Raynor Winn. Ik had pas na een paar bladzijden door dat het geen fictie was. Het was een bijzonder inspirerend boek met veel gedachten om vast te houden en nog een beetje langer over door te denken. Over hoe je onderweg kan vervellen tot enkel je kern overblijft. Over hoe kwetsbaar ons geluk wel niet is. Over hoe je ook met heel weinig rond kan komen. Over helemaal beneden staan en toch de moed vinden om terug omhoog te klimmen. Over anderen benijden om wat ze niet hebben. Over toch een plan maken als alles uitzichtloos lijkt. Over vrijheid. Over dat wat je ziet niet altijd is wat het lijkt.

Want we weten maar beseffen niet

Hoe onvoorstelbaar kwetsbaar wij wel zijn

Bart Peeters

schrijven

Alhoewel het schrijven nooit helemaal is weggeweest – in tegenstelling tot het lezen – merk ik toch dat lezen mij extra goesting geeft om zelf te schrijven. Ik proef weer mooie woorden en de inspiratie vloeit weer uit mijn pen. Trouw post ik sinds maart weer elke week een bericht op deze blog en legde ik tijdens de lockdown een paar mooie gesprekken vast. Deze zomer ga ik weer op pad om verhalen te sprokkelen en schrijf ik ondertussen verder aan mijn eigen verhalen. Er ligt heel wat op de plank om dit najaar op de wereld los te laten. Eerst nog een beetje schrappen.